Әнкәебез, син мәңге күңелдә!

Мәгърур нарат ышыгында кабер -
Саклый әнкәебез йокысын...
Кайткан саен күңел шунда тарта,
Әйтә, гүя, әнкәй, кил, ал тын..

Әйтелмәгән сүзләр калды, Әни.
Калды әйтелмәгән рәхмәтләр...
Тыйнаклык һәм кыюсызлык белән
Әйтелмәгән "яратам" дип тә...

Күңелемнән көн дә синең белән
Киңәшләшәм, сөйлим,серләшәм.
Төшләремә еш керәсең әле,
Нихәлең бар дисеңме, Әнкәм?

Тормыш туктамады, Әнкәй.Тик шулай да
Җуйды ямен,тәмен,ләззәтен.
Әй, Ходаем, рәхмәтләрең киңдер,
Урыннарын бир син җәннәттән.

Сагынабыз, сине, әниебез!
Биш бәгырь җимешең- балаларың:  Гөлшат, Илшат, Миләүшә, Нурия, Лилия.
Әлеге искә алу шигырен Такталачыктан Лилия Гайсина язды.